Ιαματικές πηγές

Οι Ιαματικές πηγές των Μεθάνων είναι αποτέλεσμα της ηφαιστειακής δράσης, ονομαστές εδώ και χιλιάδες χρόνια για την αποτελεσματική και σωτήρια επίδρασή τους στην υγεία και την ομορφιά. Κείμενα του Παυσανία, του Στράβωνα, του Οβίδιου, μαρτυρούν την ύπαρξη και την φήμη τους από τους αρχαίους χρόνους.

Η φύση πλουσιοπάροχα δώρισε στα ιαματικά νερά των Μεθάνων πολύτιμα συστατικά σε μεγάλες ποσότητες και τεράστιας θεραπευτικής σημασίας, γεγονός που δικαιολογεί την μοναδικότητα και την ξεχωριστή θέσης τους στην ιστορία των ιαματικών πηγών, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης.

Τα νερά που αναβλύζουν από τις πηγές "μεταφέρουν", πολυάριθμα πολύτιμα ιχνοστοιχεία μετάλλων και ορυκτών που προσφέρουν μοναδικές ιδιότητες θεραπείας πολλών παθήσεων και γενικότερης αναζωογόνησης του οργανισμού κάθε ηλικίας.

Εδώ βρίσκεται η μυθική μαγεία ενός αρχαίου μυστικού για την φροντίδα του δέρματος, όπου αυτό ξαναβρίσκει την ελαστικότητα και την φρεσκάδα του και εσείς μια τέλεια εμφάνιση και αίσθηση νεότητας και ζωντάνιας.

Έχουν ευεργετικές θεραπευτικές ιδιότητες για πολλές παθήσεις όπως αρθροπάθεια, δισκοπάθεια, σπονδυλοαρθρίτιδα, ρευματοπάθεια, κατάγματα, γυναικολογικές παθήσεις, στειρότητα, νευρώσεις, κοπώσεις, παθήσεις αναπνευστικού συστήματος, χρόνιες βρογχίτιδες, δερματικά νοσήματα κλπ.

ΟΙ ΙΑΜΑΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

Oι ιαματικές πηγές των Μεθάνων κατέχουν εξέχουσα θέση στην μακραίωνη ιστορία τους από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, για τις ευεργετικές ιδιότητες τους στην υγεία και τον καλλωπισμό και ήταν γνωστές από τους αρχαίους χρόνους ενώ μερικές χρησιμοποιούνταν και τότε.

Αυτό μαρτυρεί κείμενο του Παυσανία που φαίνεται ν' αναφέρεται στις πηγές, στην περιοχή του Αγίου Νικολάου (Παλαιών Λουτρών) από τον οποίο πήραν και το όνομά τους "Λουτρά του Παυσανία". Κατά τον αρχαίο περιηγητή εμφανίστηκαν επί της εποχής του Αντιγόνου του Γονατά (277-240 π.Χ), μετά την έκρηξη της Καμμένης. Υπήρχαν λουτήρες ενώ σώζονται λείψανα δεξαμενής Ρωμαϊκής εποχής. Επίσης κείμενο του Λατίνου ποιητή Οβίδιου (1ος αιώνας π.Χ) και του γεωγράφου Στράβωνα (1ος αιώνας π.Χ) μαρτυρούν την πανάρχαια ύπαρξη των ιαματικών πηγών της Χερσονήσου.

Η οργανωμένη χρήση των Πηγών για Ιαματικούς σκοπούς αρχίζει από το τέλος του 19ου αιώνα, με τη χρήση των θειούχων αλιπηγών των Αγίων Αναργύρων που ξεκίνησε το έτος 1870.

Στις αρχές της δημιουργίας του Ελληνικού κράτους, ο αρχίατρος του Βασιλιά Όθωνα Κ. Βούρος έστειλε στο Μόναχο δείγμα νερού προερχόμενο από τις πηγές των Μεθάνων και την ανάλυση του δείγματος αυτού έκανε ο Γερμανός Καθηγητής Liebig.

Κατά το έτος 1860 ο ειδικός επί των ιαματικών πηγών Α. Ζυγομαλάς εξέτασε και περιέγραψε τις θειούχες αλιπηγές. Τις αναλύσεις αυτές συνέχισε ο Καθηγητής Α. Δαμβέργης (το 1887) ενώ το 1910 σε συνεργασία με τους Β. Αιγινήτη και Τ. Κομνηνό προσδιόρισε την ραδιενέργεια αυτών.

Εμπεριστατωμένη εξέταση των πηγών και ανάλυση των υδάτων έκανε επίσης και ο χημικός Μ. Περτέσης (έτος 1922).

Στις αρχές οι λουόμενοι επισκέπτες προσέρχονταν εντός των λάκκων στους οποίους έτρεχε απ' ευθείας από τις πηγές ιαματικό νερό. Μετά από μερικά χρόνια κατασκευάστηκαν και διαρρυθμίστηκαν δώδεκα μεμονωμένες μικρές δεξαμενές και δυο κοινές μεγάλες (λούμπες). Η συστηματική εκμετάλλευση των χλωρονατριούχων πηγών του Αγίου Νικολάου άρχισε το έτος 1904.

Για τη χρήση των θερμών θειούχων λουτρών κατασκευάσθηκαν το 1906 δυο κτίρια με δέκα μαρμάρινους λουτήρες. Τα κτίρια αυτά βρίσκονται, δίπλα στο σημερινό κτίριο των "φυσικών λουτρών" και στην πηγή Παπαματθαίου αντίστοιχα, που σήμερα βρίσκεται το ξενοδοχείο " Αι Πηγαί".

Το 1912 κατασκευάστηκε το πρώτον υδροθεραπευτήριο του Αγίου Νικολάου με 16 λουτήρες. Στο Υδροθεραπευτήριο αυτό έγινε ριζική ανακαίνιση και επέκταση σύμφωνα με το πρόγραμμα ανασυγκρότησης, χρηματοδοτούμενο από το σχέδιο "Μάρσαλ".

Στους σεισμούς του 1922 τα νερά των πηγών εξαφανίσθηκαν, προσωρινά, ενώ μετά από ένα ημίωρο επανήλθε κανονικά η ροή τους. Μετά το γεγονός αυτό παρατηρήθηκε αύξηση της θερμοκρασίας των υδάτων κατά 1-2 βαθμούς.

Το έτος 1930 ανεγέρθη το υδροθεραπευτήριο των θειούχων πηγών του Δημοσίου με 40 μαρμάρινους λουτήρες και τέλος το 1936 ανεγέρθη το υδροθεραπευτήριον "Αι Πηγαί" του Διαμαντόπουλου με 22 μαρμάρινους λουτήρες.

ΣΥΣΤΑΣΗ ΝΕΡΟΥ ΤΩΝ ΠΗΓΩΝ

Οι ιαματικές πηγές των Μεθάνων, βάση της σύστασης του νερού, μπορούν να ενταχθούν σε τρεις κατηγορίες, όπως σε: Θειούχες αλιπηγές, Χλωρονατριούχες και οξυπηγές.

Oι θειούχες αλιπηγές βρίσκονται στην περιοχή των Αγίων Αναργύρων (34-36C) και οι χλωριονατριούχες στην περιοχή του Αγίου Νικολάου (39-42C).

Η χρήση του ύδατος των θειούχων και χλωριονατριούχων αλιπηγών ενδείκνυται στις περισσότερες παθήσεις, όπως είναι: οι χρόνιοι ρευματισμοί, οι αρθριτικές παθήσεις, οι χρόνιοι και υποξείς ρευματισμοί των άρθρων, η χρόνια ουρική αρθρίτιδα, η ουρική διάθεση (αρθριτισμός), οι μετατραυματικοί αρθροπάθειες, οι δερματικές παθήσεις (έκζεμα, δερματίτιδες, ψωρίαση, ψώρα, λειχήν, ερυθήματα, πιτυρίασις, δισιδρωσία, κνήφη, κνύζα, κνίδωσης κ.λ.π.). Επίσης στην οσφυαλγία, ισχιαλγία, ριζίτιδες, στις πάσης φύσης νευραλγίες, στις διαταραχές του νευροφυτικού συστήματος, στις διαταραχές της λειτουργίας των ενδοκρινών αδένων, στις παθήσεις ρινός και λάρυγγος, στη χρόνια βρογχίτις, στο βρογχικόν άσθμα, στις συφιλιδικές και παρασυφιλιδικές παθήσεις κλπ.

Αντενδείκνυται η χρήση σε αιμοπτύσεις, πνευμονικό εμφύσημα, υπεραιμίας, εν γένει, εγκυμοσύνη, φυματίωση, αρτηριακή πίεση, καρκίνο, χρόνιες παθήσεις νεφρών, οξύ στάδιο δερματικών νοσημάτων και ρευματισμών, καχεκτικές μορφές της παραμορφωτικής αρθρίτιδας και κατά την περίοδο της εμμήνου ρύσεως.

ΣΥΣΤΑΣΗ ΝΕΡΟΥ ΤΩΝ ΠΗΓΩΝ

Τα κυριότερα συστατικά του ύδατος των θούχων αλιπηγών στους Αγίους Αναργύρους είναι τα εξής:

Χλωριούχο νάτριο (NaCl), Θειικό μαγνήσιο (MgS04), Χλωριούχο ασβέστιο (CaCl2), Χλωριούχο μαγνήσιο(MgCl2), Χλωριούχο κάλιο (KCl), Όξινο ανθρακικό μαγνήσιο Mg(HCO3)2, Διοξείδιο του άνθρακα (αέριο)CO2, Υδρόθειο (αέριο)H2S.

Τα κυριότερα συστατικά του ύδατος των xλωρονατριούχων πηγών του Αγίου Νικολάου είναι τα εξής:

Χλωριούχο νάτριο (NaCl), Όξινο ανθρακικό μαγνήσιο Mg(HCO3)2, Χλωριούχο ασβέστιο(CaCl2), Θειϊκό μαγνήσιο (MgSO4), Διοξείδιο του άνθρακα (αέριο)CO2.

Οι οξυπηγές ή οξυανθρακοπηγές των Μεθάνων βρίσκονται:

1. Στο βορειοανατολικό άκρο της Λουτρόπολης στη θέση "Στρατηγός".

2. Κάτω από την Ακρόπολη των Αρχαίων Μεθάνων στη θέση Παλαιοκάστου.

3. Στην Κ. Μούσκα δίπλα στις θειούχες και χλωρονατριούχες πηγές.

Τα ύδατα των οξυπηγών περιέχουν μεγάλη ποσότητα διοξειδίου του άνθρακα CO2, είναι ολιγομεταλλικά με περιεκτικότητα σε αποσυνθεμένα στερεά συστατικά μικρότερα των 2 γραμμαρίων ανά χιλιόγραμμο. Επίσης έχουν μεγάλη περιεκτικότητα σε πυριτικό οξύ (H2SiO3) όπου ανέρχεται σε 0,13-0,14 γραμμάρια ανά χιλιόγραμμο. Η υπόξινος γεύση του νερού οφείλεται στο διοξείδιο του άνθρακα που έχει περιεκτικότητα 1,8 γραμμάρια ανά χιλιόγραμμο ύδατος. Από αυτό τα 0,914 γραμμάρια βρίσκονται σε ελεύθερη κατάσταση.